Ik stap uit de bus. Ik loop de halte af tot waar ik de busbaan kan oversteken. Ik kijk links en rechts en zie aan beide kanten een bus aankomen. Terwijl de bussen de oversteekplek naderen schiet er een gedachte door mijn hoofd: "wat als ik nu een stap naar voren zet..?".
Ik kijk langs mijn rechterbeen naar mijn voet. Ik hoef die alleen maar op te tillen en een stap naar voren te doen. That's it. Meer is er niet nodig om door de bus geschept te worden. Dan is het klaar. Dan is het over. Dan is er... rust.
RUST. Dat is het enige dat ik op dat moment wil. Even niet meer voelen. Even geen pijn meer hebben. Even helemaal niets. RUST. Dat moment bij de oversteekplek, die gedachte zorgde voor kalmte in heel mijn lichaam. Sereen, niet bang voor de dood. Geen gedachten, geen emoties. Alleen maar kalmte, rust. De kalmte die ik toen ervoer was voor mij voldoende dat ik geen poging heb gedaan.
De kalmte voelde heerlijk, maar ik schrok er ook enorm van. Dat ik dit soort gedachten kon hebben, dat had ik niet kunnen bedenken. Helemaal omdat ik die periode juist heel bang was om dood te gaan. Toch heb ik een tijdje met deze gedachten rondgelopen. Niet omdat ik dood wilde maar omdat ik rust wilde. Wat ik op dat moment meemaakte, wilde ik niet meer. Vergelijk met een situatie waarin je bent terechtgekomen, waar je helemaal niet wilt zijn. En je dus jezelf uit de situatie haalt door er van weg te lopen.
Echter, van jezelf, je gevoelens en je gedachten kun je niet weglopen. Behalve dan door er niet meer te zijn. De dood kan dan een aanlokkelijke optie zijn. Alleen wel heel definitief, onomkeerbaar. En dat is niet wat ik wilde. Het enige wat ik wilde was rust.
Heb je suïcidale gedachten? Praat er alsjeblieft over! Met een vriend(in), partner, familielid, therapeut, huisarts, etc. Of bel met 113 zelfmoordpreventie 0800 0113. Blijf er niet mee zitten.
Reactie plaatsen
Reacties