Mens zijn, wat is dat?

Laat ik het uitleggen met een voorbeeld. Denk eens aan wat je laatste aankoop was. Bijvoorbeeld schoenen, een game, een jurk, een boek, een accessoire, etc. Je denkt dat je heel rationeel hebt besloten om het aan te schaffen. Maar schijn bedriegt. Je hebt het namelijk gekocht op gevoel, naar aanleiding van een behoefte. Pas na de aankoop is je hoofd aan de slag gegaan, om je aankoop te rationaliseren, te rechtvaardigen. Let wel, ik zeg niet dat we geen enkele beslissing met het hoofd maken. Maar we hoeven het hoofd nu ook weer niet op een voetstuk te zetten.

Naast dat we “denken” rationeel te zijn, zijn we ook veel bezig met aan onszelf werken. In zowel professioneel als persoonlijk opzicht. In de huidige maatschappij wordt dan ook volop (aan)geprezen om aan jezelf te werken. De Baak, NCOI, NHA, LOI en noem het maar op bieden allerlei cursussen aan om jezelf nog verder te ontwikkelen, om jezelf nog beter te leren kennen. Werkgevers hebben speciale “potjes” voor hun werknemers om ze in hun potentie te laten groeien. En begrijp me niet verkeerd, er is niets mis hiermee. Alleen naar mijn idee blijven deze cursussen en opleidingen nog te veel op de oppervlakte. Gaan ze niet de diepte in; écht jezelf leren kennen. Naar de lagen die onder die ene laag ligt die je tijdens deze cursussen en trainingen onderzoekt. En ik begrijp het ook wel, dat is uiteraard heel spannend. Want wat ligt daaronder? Wat ligt er onder ons zogenaamde rationele laag? Wat tref je daar aan?

Dus aan de ene kant groeien we op met het idee dat we rationeel zijn en het idee dat het je enorm siert als je aan jezelf werkt. Houdt mens zijn dan in dat je rationeel bent. Met een beetje oppervlakkig werken aan onszelf? Dat je alleen maar uit de bovenste laag bestaat? Heeft mens zijn niet ook te maken met de rest van je lichaam, je emoties, je gevoelens? Met je ervaringen, je trauma’s, je angsten? Maken zij juist ook niet onderdeel uit van mens zijn? En als je echt - maar dan ook écht - aan jezelf wilt werken, je juist naar die diepere lagen gaat? Hoe spannend of eng dat ook is?

Mens zijn, dat ben ik sinds juli vorig jaar aan het ontdekken. Bij een therapeut die het me niet makkelijk maakt, maar wel verdomd goed is. Waarbij ik eindelijk het gevoel heb door te dringen tot de kern. Laag voor laag ontdekken. Emoties en gevoelens te ervaren die jaren weggestopt waren. Korte metten maken met copingsmechanisme die mij niet meer dienen. Herbelevingen om het te kunnen verwerken. En weet je wat, it freaks the shit out of me! Hoe vaak ik tijdens therapiesessie heb gedacht - en zelfs hardop heb gezegd - “nu loop ik weg en kom niet meer terug” om een week later gewoon weer in de stoel tegenover haar te zitten. 

Net als ik zal ook jij die lagen hebben. En stel dat deze lagen achter gesloten deuren en muren zitten. Die je vaak vanuit verschillende redenen hebt neergezet. Goed verborgen. Om jezelf te beschermen. Geen fouten te maken. Om geen pijn te ervaren. Wegstoppen, niet erover praten. Om uiteindelijk niet(s) meer te voelen. 

Wat als we een maatschappij creëren waarin hoofd, hart en onderbuik mogen samenwerken. Dat emoties en gevoelens er mogen zijn. 

Ik weet het. Allemaal mensen met al hun complexe emoties en gevoelens. Die allemaal van alles hebben meegemaakt. Trauma’s hebben opgelopen. Fouten maken. En dat dat er allemaal gewoon maar mag zijn… Het lijkt net een filmscript van Jerry Bruckheimer over apocalyptische zombies. In plaats van “Brains! Brains! Brains!” roepen we “Feelings! Feelings! Feelings!” Doodeng natuurlijk!

En echt, we hoeven niet de hele dag over onze gevoelens te praten. Maar laten we wel het hart, de onderbuik en het hoofd gelijkwaardig inzetten. De samenwerking tussen deze drie delen weer te herstellen, zoals we dat als kind konden. Want is dat nou juist niet wat ons mens maakt? The good, the bad and the ugly die met elkaar samenwerken?

Ik ben liever mens dan een robot.