Lieve, kleine Michelle

Je wordt bang. Je maakt jezelf kleiner en je zelfvertrouwen slinkt met de seconde. De twee pestkoppen zeggen nog niets tegen je, maar je weet dat ze gekke bekken achter je rug maken. En dat het niet op een positieve manier bedoeld is.

Je voelt een klein beetje moed opkomen en voorzichtig draai je je om. Enkele seconden kijk je de twee pestkoppen aan, maar al snel beginnen ze je uit te lachen en naar je te wijzen. De moed zakt direct in je schoenen en snel draai je je hoofd weer terug. Waarom moest je ook per se kijken..?

Ik zie je daar staan. Maar nu niet zorgeloos en niet met plezier. Ik zie je jezelf kleiner maken en ik zie je verdriet.  Het gevoel dat je niet goed genoeg bent, steekt weer z’n kop op.

Toch probeer je door te gaan met spelen. Maar al snel voel je weer de aanwezigheid van de pestkoppen achter je.  Maar dit keer erger, want nu gebruiken ze ook scheldwoorden. Je bent bang en voelt tranen opkomen. Maar je wilt niet huilen en doet je best om de tranen in bedwang te houden. 

Ik zie dat de verdriet en de angst het van je overnemen. Ik zie je eigenwaarde met de minuut minder worden. En of dat nog niet genoeg is word je overspoeld door eenzaamheid. Je vraagt je of waarom niemand je helpt?

Je weet niet wat je moet doen om dit te stoppen? Het liefst wil je wegkruipen, je onzichtbaar maken totdat het over is. “Sta er boven”, “laat het los”, “het is geen traan waard om over te laten”. Het zijn allemaal loze uitdrukkingen voor jou waarvan je niet wat je ermee moet. Het enig wat je wilt is dat het ophoudt.

Lieve kleine Michelle, dit is je volwassen Michelle. En ik wil je graag zeggen dat ik je zie. Ik zie je met al je emoties; verdriet, bang, eenzaam, boos, frustratie. Ik zie dat je worstelt met de emoties en dat je niet weet hoe je er mee om moet gaan.

Maar laat ik je dit meegeven. Al deze emoties mogen er zijn. Je mag ze voelen. Sterker nog, je moet ze voelen om er uiteindelijk beter van te worden.  Laat ze maar gaan. Het moet er allemaal uit. Krop het vooral niet op. Hoe raar het ook klinkt, emoties zijn mooi. Het zijn een van dingen die het leven zo mooi kunnen maken. Net als met een lotusbloem; uit de smerigste aarde groeit de mooiste bloem.

Wat de pestkoppen jou hebben aangedaan, valt niet goed te praten. Maar weet wel dat zij waarschijnlijk hun eigen “shit” hadden en niet wisten hoe ze daar mee om moesten gaan. Hun pestgedrag kwam voort uit iets anders. Ze hadden hun eigen problemen.

Weet dat je een heel mooi mens bent, precies zoals je bent! Ook jij mag er zijn. Je hebt net zoveel recht als ieder ander om hier te zijn. En je hebt anderen veel te bieden.

Hoe pijnlijk het op dat moment ook voelde, het heeft je uiteindelijk ook heel veel gebracht. Weet dat pijnmomenten leermomenten zijn en je er uiteindelijk sterker uitkomt (het duurt soms wel even 😉). Je wordt namelijk een hele sterke vrouw, die probeert zo dicht mogelijk bij zichzelf te blijven. Die gezien en gehoord wordt voor wie ze werkelijk is.