Tijdens de meeste donkere periode van mijn mental breakdown herkende ik mezelf in onderstaande lyric uit het het nummer Streets of Philedelphia van Bruce Springsteen.
I was unrecognizable to myself. Saw my reflection in a window. And didn't know my own face
Want in de meest donkere periode was ik nog maar een schim van mezelf. Door de depressie en een lichaam vol angst en cortisol, kreeg ik ik geen hap meer door mijn keel. Weken, zelfs maanden lukte het me niet om fatsoenlijk te eten.
Ik viel enorm af. Zo erg dat ik een geheel nieuwe garderobe moest aanschaffen. Tot aan ondergoed toe. Zo dun was ik mijn hele leven niet geweest. En dat zegt heel wat over mij; ik ben altijd heel slank geweest (anderen noemen het dun of mager, maar ik heb een hekel aan deze woorden gekregen).
Niet alleen uiterlijk was ik een schim. Ook innerlijk was er weinig van me over. Van binnen werd ik zo verteerd door angst en pijn. Ik voelde dat het "duister" me probeerde over te nemen. En dat lukt 'm ook aardig. Iedere dag voerde ik een onzichtbare strijd.
Toen ik in die periode een weerspiegeling van mezelf zag, schrok ik enorm: "Ben ik dat?". Wekenlang durfde ik niet naar mezelf in de spiegel te kijken. De persoon die me in de spiegel aanstaarde, herkende ik totaal niet meer. Ik was bang geworden voor mijn eigen reflectie.
Reactie plaatsen
Reacties
Hi Michelle,
Heftig verhaal en heel sterk dat je het deelt.
Hoop dat het inmiddels beter gaat en dat je voor je gevoel wat meer grip hebt. You got this!
Groet, Robin
(Oud collega Memory Group ☺️)
Hoi Robin,
Dankjewel voor je mooie woorden! Het gaat inmiddels zeker beter. Dit zijn mijn ervaringen van zo'n 4 jaar geleden, waarvan ik besloten heb ze te delen. Om zo mentale ontregeling uit de taboesfeer te halen en bespreekbaar te maken.