Stel je eens voor, je rijdt op je fiets door de stad en plots moet je uitwijken. Tijdens je uitwijkmanoeuvre val je hard neer en breekt je been. Je wordt naar het ziekenhuis gebracht en de arts onderzoekt je been en er worden röntgenfoto’s gemaakt.
Diagnose: een enkelvoudige gesloten dwarsfractuur in de scheenbeen. Behandeling: 8 weken been in het gips en veel rust, daarna 6 weken loopgids gevolgd door 3 maanden fysiotherapie.
Duidelijke diagnose en behandelplan. Er is alleen op dit moment geen plek voor de behandeling en de wachttijd is 6 weken. De arts stuurt je naar huis met een doorverwijzing voor de arts die je over 1,5 maand je gebroken been gaat behandelen.
Toch is dit onvoorstelbaar. Er is geen enkele arts die je zonder je gebroken been te behandelen naar huis stuurt. Die je alleen met een doorverwijzing wegstuurt om je pas over 6 weken pas te behandelen.
Toch gebeurt dit wanneer je mentaal gebroken bent. De arts constateert dat je psychische klachten hebt die behandeld moet worden door een professionele hulpverlener als een psycholoog of een psychiater, maar stuurt je echter naar huis omdat er een wachttijd is van 6 weken (en dat is nog relatief kort binnen de psychische hulpverlening).
Mentaal gebroken. Wachttijden van 6 weken, 6 maanden of zelfs langer dan een jaar. Bijna 90.000 mensen die last hebben van psychische klachten en op de wachtlijst staan. Dan heb je eindelijk je intakegesprek waarin het behandelplan wordt bepaald, moet je vervolgens weer weken wachten voordat de eerste sessie start.
Aan dat wachten zit een groot risico; namelijk dat je klachten verergeren. Dat je nog dieper in de put komt te zitten. Dat je nog langer door je eigen persoonlijke hel moet. Dat het zelfs zo erg wordt dat je nog maar één uitweg ziet.
Oké, mentaal gebroken zijn is niet zo zichtbaar als het hebben van een gebroken been maar wel minstens net zo erg, als het zelfs niet erger is. Maar waarom wordt een gebroken been dan wel direct behandeld en wanneer je mentaal gebroken bent niet...?
Reactie plaatsen
Reacties